آئین مستان

بی قدر و بها هستم درمانده ام و پستم

کوتاه مکن دستم آخر به تو دل بستم

با زشتی بسیارم در باغ گلت خارم

از فیض تو سرشارم در پیش تو بنشستم

کوتاه مکن دستم آخر به تو دل بستم

از قید خود آزادم زیرا به تو دل دادم

دربند تو افتادم کز دام جهان رستم

کوتاه مکن دستم آخر به تو دل بستم

در فکر تو آسودم با ذکر تو خوشنودم

تا بودی و تا بودم تا هستی و تا هستم

یک بار صدایم کن صد بار فدایم کن

از خویش جدایم کن آخر به تو پیوستم

کوتاه مکن دستم آخر به تو دل بستم

پروانه وار سوزم و پروا نمی کنم

جز دور شمع روی تو پر، وا نمی کنم

باشد تمام هستیم این چند قطره اشک

با این گهر نگاه به دریا نمی کنم

گم گشته ی سراسر عمرم، بیا بیا

بنمای رخ که مثل تو پیدا نمی کنم

صد آسمان ستاره اگر آیدم به چشم

 جز ماه عارض تو تماشا نمی کنم

آنی اگر کنم قد و بالات را نگاه

عمری نگه به عالم بالا نمی کنم

گر صد هزار دست تمنا برآورم

غیر از تو را من از تو تمنا نمی کنم

جان رشته ی کلاف و دلم گشته مشتری

من ترک عشق یوسف زهرا نمی کنم

حتی بهشت را به سر دست من ار نهند

با یک نگه به روی تو سودا نمی کنم

ای بهترین قصیده ی عشقت دعای عهد

من ترک این قصیده ی غرّا نمی کنم

یا صاحب الزمان

همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی

چه زیان ترا که من هم برسم به آرزویی

همه موسم تفرج به چمن روند وصحرا

 تو قدم به چشم من نه بنشین کنار جویی

بشکست اگر دل من به فدای چشم مستت

 سر خم می سلامت شکند اگر سبویی

قرار دل، ز فراقت دگر قرار ندارم

به انتظار قسم، تاب انتظار ندارم

به احتظار مبدل شد انتظار ظهورت

اجل رسیده دگر تاب احتظار ندارم

اگر بهار شود چار فصل سال برایم

خدا گواست که بی روی تو بهار ندارم

به سلطنت ندهم رتبه ی گدایی را

که در زمین و زمان جز تو شهریار ندارم

نه مانده تاب فراق و نه هست طاقت صبرم

چگونه صبر کنم، دیگر اختیار ندارم

سلام ای مهر، از روی تو پیدا / رخت پنهان و انوارت هویدا

الهی خانه ات آباد جانا / سلام ای خانه ات دلهای شیدا

سلامم بر نمازو بر سلامت / سلامم بر قنوت و ربنایت

سلامم بر قیام و بر قعودت / به قرآن و به تبیین و صدایت

سلام من به لبخند ملیحت / به اشک و گریه ها و های هایت

دعا کردی من بی معرفت را / من کجا، مجلس حسین کجا

به قربان مناجات و دعایت / رکوع و سجده ات تفسیر معراج

سلام من به مُهر کربلایت / به گَرد راه خود هم یک نگاهی

نشسته گَرد غم بر شانه هایت / عزاداریم، عزادارم، به حزنت

به قربان پَرِ شال عزایت / من نالایق و همراهیت، کاش

بیایم کربلا از ردّ پایت

تمام آسمان را غم گرفته / دلم را حزن یک عالم گرفته

بهشتی که در آن جای عزا نیست / محرم آمد و ماتم گرفته

دوباره خانه ها ماتم سرا شد / حسینیه شد و کرببلا شد

هلال ماه غم شد خنجریُ / میان قلب آلُ لله جا شد

همه مانند زهرا نوحه خوانند / ملائک سینه زن در آسمانند

در این بزم عزا ما میهمانیم / ابالفضل و شهیدان میزبانند

سفره دل باز کنم در بر خیل محرمان

عقده گشایم از دلُ بگویم از درد نهان

مست رخ یار منم عاشق بیمار منم

به آرزوی وصل او سربدهم با رفقا

حجر رخ یار مرا خون جگر زار نمود

خواهم اگر صبر کنم به لب رسد طاقت جان

سینه کنم چاک ز غم ناله و فریاد کنم

شاید از این ره نظرش جلب نمایم به عیان

پیر زمین گیر شدم لیک ندیم رخ او

وای که من منتظر شدم روز شب

جور جفایش نگرم یا نگرم لطف عطای او

هر چه که خواهد به سرم آورد جام جهان

دلبر من غم دل مرا دواء نمی کند

خون دل از چشم سرم به گونه ام گشته روان